De wereldbeleving van een kobold is de cultus, of misschien wel de religie, van Ungjoe. Kort gezegd is het een opmerkelijk ingewikkelde, op herrijzenis berustende religie, gestoeld op de heiligheid van lichaamsafscheidingen. Het kernbeginsel luidt als volgt: alles wat door het lichaam van een kobold wordt uitgescheiden maakte daar duidelijk ooit deel van uit en moet daarom met eerbied behandeld en op gepaste wijze bewaard worden zodat het mettertijd samen met de eigenaar begraven kan worden. In de tussentijd wordt het materiaal opgespaard in ungjoepotten, opmerkelijke scheppingen waarop ik later zal terugkomen.
Als we daar even met weerzin bij stilstaan, begrijpen we dat dat voor geen enkel schepsel haalbaar is, tenzij in het bezit van grote rijkdom, een aanzienlijke opslagruimte en inschikkelijke buren.
In de dagelijkse praktijk houden de meeste kobolden zich aan de Ungjoe Had – wat men de gewone, vrijzinnige vorm van Ungjoe zou kunnen noemen – die oorsmeer, afknipsels van vinger- en teennagels en snot omvat. Over het algemeen wordt water niet als ungjoe beschouwd, maar als iets dat het lichaam passeert zonder er ooit deel van uit te maken. Zij redeneren als het ware dat er tussen water van voor en na geen verschil te bespeuren is (wat een treurig licht werpt op de kwaliteit van het water dat ze in hun ondergrondse holen aantreffen). Op dezelfde manier worden feces beschouwd als voedsel dat louter een toestandsverandering heeft ondergaan. Verrassend genoeg hebben kobolden totaal geen belangstelling voor tanden, die ze als een soort zwam beschouwen, en ze hechten blijkbaar ook geen belang aan haar, waarvan ze eerlijk gezegd dan ook maar zelden veel hebben.
Het 33e deel van de legendarische Schijfwereldreeks.
Description: