Toen Bertus Aafjes in de jaren veertig en vijftig al flanerend door Nederlands stadjes en steden - wandelend langs de Amstel, schutterijen en kathedralen bezoekend -zijn indrukken voor verschillende tijdschriften en kranten vastlegde, roemde Dirk Coster dit proza reeds onmiddellijk als ‘het mooiste proza sinds tachtig’.
De flaneur Aafjes, sinds Limburg, dierbaar oord beter als wandelaar in eigen land bekend geworden - als reiziger door verre en vreemde landen genoot hij reeds grote vermaardheid - verschijnt in dit boek als de prozaschrijver die hij vanaf den beginne geweest is: een dichter-prozaïst, ironisch filosoferend en steeds weer gefascineerd door wat vergeten geraakte en verdween onder de laag stof der eeuwen. Daarmee bleef hij op geheel eigen wijze zijn dichterschap getrouw en getuigde van zijn merkwaardige archeologische en oudheidkundige speurzin, in hem gewekt tijdens zijn vooroorlogse archeologische
studies in Leuven en Rome.
In de Nederlanden zingt de tijd bevat ook een aantal speurtochten naar Aafjes’ eigen jeugd in Amsterdam-Oost - de aanzet van een boek met jeugdherinneringen, De tranen van een mus geheten.