Natuurlijk is Markie dankbaar dat Daniel haar van een wisse bevriezingsdood heeft gered. Het benauwt haar alleen dat ze samen met hem opgesloten zit in zijn ingesneeuwde blokhut. Zelfstandig als ze is, vindt ze het verschrikkelijk om van iemand afhankelijk te zijn, zelfs al is het maar voor even. Bovendien is het haar al spoedig duidelijk geworden dat ook Daniel niet aan gezelschap gewend is. Het contact tussen hen verloopt dan ook niet al te gemakkelijk, ondanks de onmiskenbare aantrekkingskracht die ze op elkaar uitoefenen. In feite maakt die aantrekkingskracht het juist extra moeilijk, want beiden hebben ze een verleden achter de rug dat hen huiverig heeft gemaakt voor emotionele verwikkelingen...