Ik geef toe dat ik nooit grootse plannen heb gehad voor mijn toekomst. Ik ben meer een "neem het zoals het komt" soort kerel. Maar het minimumloon verdienen in een broodjeszaak in een klein dorp was ook niet precies wat ik in gedachten had na mijn afstuderen. Het is misschien geen opwindend leven, maar zo slecht is het niet. Ik heb tenminste mijn geweldige collega's en vrienden die altijd proberen om de werkdag leuk te maken.

Iedereen, behalve de nieuwe jongen, Simon. Die jongen is niet leuk. Hij is somber en stil, maar ik kan zien dat er onder zijn oppervlakte iets interessants broeit. Dag na dag probeer ik zijn aandacht te trekken, probeer ik hem uit zijn schulp te lokken. Hij kijkt me niet eens aan, laat staan dat hij praat. Als ik eerlijk ben, word ik er een beetje gek van. Ik weet niet eens waarom het me iets kan schelen - ik ben geen homo. Maar er is gewoon iets aan hem dat me aantrekt. Hij is een mysterie geworden dat ik moet ontrafelen.

Tot ik op een avond een klein kijkje achter Simons masker krijg - een gedeelde kus, slechts een minuut in de tijd, en dan is het weg. Ik weet niet eens wat ik moet denken. Ik weet alleen dat ik meer wil. Ik wil alle verborgen delen van hem. Ik begrijp deze obsessie, deze behoefte niet. En ik ben bang dat er niet veel is dat ik niet zou doen voor een minuutje meer.