Niet Wendy Culligan, die
druk bezig was peperdure appartementen aan te prijzen aan een zestal
japanse zakenmensen. De Japanners hadden meer belangstelling voor haar
achterwerk dan voor huizen, maar Wendy deed niettemin geduldig haar
verhaal over bijbehorende service, adembenemende uitzichten, automatisch
hernieuwbare hypotheken en gunstige doorverkoopprijzen. Ze leunde
naar voren en gunde hun een blik in haar blouse terwijl ze een forse
garnaal aan haar vork spietste van de schaal met voorgerechten, die
behalve garnalen een keur van oesters, zeeoor, zalm en rauwe sashimi van
zee-egel bevatte; vooral de sashimi ging er bij de Aziaten grif in - ze
schenen te denken dat ze daar viriel van werden. Mannen - ongeacht
ras, religie of huidkleur - dachten alleen maar aan seks. Zij zat hier
om een eerlijke boterham te verdienen, terwijl die lui wriemelende
dingen in hun mond staken, wegspoelden met sake en suggestief hun tong
langs hun lippen lieten glijden. Maar wat moest je, als arme loonslaaf? Diep
in haar hart moest Wendy toegeven dat Brenda, haar bazin, zich erg gul
had getoond door juist hier een tafel te reserveren. Estelle's was een
fantastisch mooi restaurant - een en al zilver, kristal en kaarslicht.
Antieke mahoniehouten dressoirs en ladenkasten stonden tegen muren die
bekleed waren met chic, hemelsblauw, oosters zijdebehang. Op iedere
tafel prijkte een exotisch bloemstuk van gigantische lelies,
geïmporteerde orchideeën of tweekleurige rozen, die heerlijk geurden
zonder bedwelmend te werken. De stoelen waren bekleed met een
zijdeachtige stof en zaten nog lekker ook. Zelfs de bar maakte een
smaakvolle indruk met die pluchen barkrukken, spiegels van rookglas en
glanzende walnoten muurpanelen, het geheel sfeervol verlicht met
Tivoli-lampen. Wendy voelde zich alsof ze in een paleis te gast was
en snapte niet waarom prinses Di van haar broodwinning was gescheiden.
Wat maakte het uit dat prins Charles er een ander op na hield en een
tampon in haarjeweet-wel wilde zijn? (De griezel!) Wendy zou zich dat
rustig laten aanleunen, zolang de koningin de ponden en pennies maar
liet binnenstromen.
NBD|Biblion recensie
In een chique restaurant in Los Angeles genieten welgestelde eters van
de geneugten van het leven. Voor dertien van hen zal dit echter hun
galgenmaal worden: een onopvallende man schiet in het wilde weg om zich
heen, dood en verderf zaaiend tot hij zichzelf doodt. Inspecteur Decker
(eveneens de held in 'Gebed voor een dode', a.i. 97-45-107-X) verbaast
zich over het enorme aantal kogels en over de richting waaruit die
kwamen. Waren er soms meer moordenaars of was de massamoord een
dekmantel voor een gerichte afrekening? Vragen die het rechercheteam
dwingen tot inventief denken, waardoor een echte 'whodunit' ontstaat.
Het huiselijke wel en wee van de orthodox-joodse inspecteur en zijn
medespeurders vormt een aantrekkelijke omlijsting van de plot, en werkt
als het ware bloedstelpend bij de bloedstollende taferelen. In alle
opzichten een fors boek voor een groot publiek.
Description:
Niet Wendy Culligan, die druk bezig was peperdure appartementen aan te prijzen aan een zestal japanse zakenmensen. De Japanners hadden meer belangstelling voor haar achterwerk dan voor huizen, maar Wendy deed niettemin geduldig haar verhaal over bijbehorende service, adembenemende uitzichten, automatisch hernieuwbare hypotheken en gunstige doorverkoopprijzen.
Ze leunde naar voren en gunde hun een blik in haar blouse terwijl ze een forse garnaal aan haar vork spietste van de schaal met voorgerechten, die behalve garnalen een keur van oesters, zeeoor, zalm en rauwe sashimi van zee-egel bevatte; vooral de sashimi ging er bij de Aziaten grif in - ze schenen te denken dat ze daar viriel van werden.
Mannen - ongeacht ras, religie of huidkleur - dachten alleen maar aan seks. Zij zat hier om een eerlijke boterham te verdienen, terwijl die lui wriemelende dingen in hun mond staken, wegspoelden met sake en suggestief hun tong langs hun lippen lieten glijden.
Maar wat moest je, als arme loonslaaf?
Diep in haar hart moest Wendy toegeven dat Brenda, haar bazin, zich erg gul had getoond door juist hier een tafel te reserveren. Estelle's was een fantastisch mooi restaurant - een en al zilver, kristal en kaarslicht. Antieke mahoniehouten dressoirs en ladenkasten stonden tegen muren die bekleed waren met chic, hemelsblauw, oosters zijdebehang. Op iedere tafel prijkte een exotisch bloemstuk van gigantische lelies, geïmporteerde orchideeën of tweekleurige rozen, die heerlijk geurden zonder bedwelmend te werken. De stoelen waren bekleed met een zijdeachtige stof en zaten nog lekker ook. Zelfs de bar maakte een smaakvolle indruk met die pluchen barkrukken, spiegels van rookglas en glanzende walnoten muurpanelen, het geheel sfeervol verlicht met Tivoli-lampen.
Wendy voelde zich alsof ze in een paleis te gast was en snapte niet waarom prinses Di van haar broodwinning was gescheiden. Wat maakte het uit dat prins Charles er een ander op na hield en een tampon in haarjeweet-wel wilde zijn? (De griezel!) Wendy zou zich dat rustig laten aanleunen, zolang de koningin de ponden en pennies maar liet binnenstromen.
NBD|Biblion recensie
In een chique restaurant in Los Angeles genieten welgestelde eters van de geneugten van het leven. Voor dertien van hen zal dit echter hun galgenmaal worden: een onopvallende man schiet in het wilde weg om zich heen, dood en verderf zaaiend tot hij zichzelf doodt. Inspecteur Decker (eveneens de held in 'Gebed voor een dode', a.i. 97-45-107-X) verbaast zich over het enorme aantal kogels en over de richting waaruit die kwamen. Waren er soms meer moordenaars of was de massamoord een dekmantel voor een gerichte afrekening? Vragen die het rechercheteam dwingen tot inventief denken, waardoor een echte 'whodunit' ontstaat. Het huiselijke wel en wee van de orthodox-joodse inspecteur en zijn medespeurders vormt een aantrekkelijke omlijsting van de plot, en werkt als het ware bloedstelpend bij de bloedstollende taferelen. In alle opzichten een fors boek voor een groot publiek.