Clochard Rico houdt het in Parijs voor bekeken wanneer zijn maatje Titi in een metrostation sterft. De kou en het zwerversbestaan hebben hem uitgeput. Rico besluit Parijs te verlaten en naar het zuiden te trekken. Als je dan toch moet sterven, dan liever in de zon. Onderweg overdenkt Rico de mislukkingen in zijn leven. Zijn scheiding en stukgelopen liefdes, zijnzoon Julien, die hij niet meer mag zien. Hij bedenkt hoe hij van het ene in het andereis gerold en uiteindelijk op straat is beland. Een positieve noot zijn zijn zoete herinneringen aan zijn allereerste geliefde, Léa. Zou hij haar terugvinden in Marseille? Blijft er nog iets over van die mooie herinneringen aan de voet van de vuurtoren van Marseille? Op weg van Parijs via Avignon naar Marseille ontmoet Rico meerdere verlorenzielen, verslagen door het leven. Zelf blijft hij doorgaan, tot hij in Marseille arriveert.

Recensie(s)
De bekende Franse schrijver van misdaadromans, meestal met Marseille als achtergrond, heeft in dit boek het milieu en het leven van daklozen als onderwerp genomen. Het is geen misdaadroman, maar een sociale roman in de trant van Simenon. Fictie, geinspireerd door interviews, reportages enz. Hoofdpersoon is de aan lager wal geraakte Rico die na de dood van zijn straatmakker in een Parijs metrostation besluit naar zonnig Marseille en zijn eerste geliefde terug te gaan. Op zijn zwerftocht, steeds verder afglijdend, komt hij in aanraking met allerlei randfiguren: illegalen, verschoppelingen, criminelen. Hij zakt steeds verder weg in een droomwereld. In Marseille sterft hij. Met mededogen en aandacht geschreven, soepel lopend verhaal met veel dialoog en weinig populair taalgebruik.