Franse kinderen gooien niet met eten: Opvoedadviezen uit Parijs
Hoe lukt het Franse ouders zulke welopgevoede kinderen te hebben – en ook nog eens een volwaardig eigen leven te leiden? Frans ouderschap heeft geen internationale reputatie, zoals Franse kaas of Franse wijn. Franse ouders zeggen zelf dat ze niets bijzonders doen. En toch slapen hun kinderen vanaf een maand of twee, drie de hele nacht door. Ze eten zonder gejengel volledige maaltijden, inclusief groente. Ze schreeuwen niet in restaurants. En als men ergens op bezoek gaat, spelen de kinderen rustig met elkaar terwijl de volwassenen praten. Ook het moederschap is in Frankrijk een heel andere ervaring dan bij ons. De overbelaste moeder die geen tijd heeft voor zichzelf, bestaat niet. Franse moeders gaan ervan uit dat zelfs de beste ouders niet continu in dienst staan van hun kinderen en dat er geen enkele reden is om je daar schuldig over te voelen. Ze treden op met een jaloersmakend rustige autoriteit.
Het Franse ouderschap zou natuurlijk niet veel waard zijn als het vreugdeloze kinderen produceerde. Maar Franse kinderen zijn net zo levendig, creatief en onderzoekend als die van ons. Ze zijn alleen veel beter opgevoed en hebben meer zelfbeheersing. Ze hoeven niet 24 uur per dag vermaakt te worden en ontdekken de wereld in hun eigen tempo.
Wat zijn de geheimen van dit land vol goede slapertjes, gourmet-etertjes en hun ontspannen ouders? Met een notitieboekje in haar luiertas ging Pamela Druckerman, voormalig verslaggever voor The Wall Street Journal, op onderzoek uit. Ze ontdekt dat Franse ouders extreem streng zijn wat betreft sommige zaken, en opvallend toegeeflijk wat betreft andere. En ze realiseert zich dat een andere ouderschapsfilosofie je nog niet tot een ander soort ouder maakt. Dat vraagt een heel andere kijk op wat een kind eigenlijk is.
Recensie(s) Hoe kan het dat Franse kinderen zo goed luisteren, dat ze al van jongs af aan doorslapen en dat ze met gemak een viergangendiner aankunnen? Hoe kan het dat Franse ouders ook nog tijd hebben voor een eigen leven? De ik-figuur, als Amerikaanse in Frankrijk wonend en in het dagelijks leven journaliste, moeder en partner, gaat (letterlijk) op onderzoek uit. Ze komt tot een aantal belangrijke antwoorden, die zelfs een plek in de Franse taal hebben: zoals cadre (grenzen stellen en vrij laten), attendre (leren wachten), équilibre (balans; een deel van je leven, het ouderschap, overheerst niet de andere delen) en bonjour, au revoir (twee van de vier ‘magische’ woorden). Als twee belangrijke pijlers noemt ze Rousseau (kaders) en Dolto (vanaf de geboorte begrijpen kinderen al taal, dus: communiceren!); aangevuld met een totaal andere kijk op wat een kind (een rationeel wezen) eigenlijk is. Of het nu over zwangerschap, bevallen, kinderopvang, eten in restaurants of een eigen leven gaat: de auteur deelt al haar (herkenbare) ervaringen met de nodige zelfspot en humor. Hierdoor wordt de toon nergens belerend en hoef je je dus niet schuldig te voelen als je (nog) niet de perfecte ouder bent.
Description:
Franse kinderen gooien niet met eten: Opvoedadviezen uit Parijs
Hoe lukt het Franse ouders zulke welopgevoede kinderen te hebben – en ook nog eens een volwaardig eigen leven te leiden? Frans ouderschap heeft geen internationale reputatie, zoals Franse kaas of Franse wijn. Franse ouders zeggen zelf dat ze niets bijzonders doen. En toch slapen hun kinderen vanaf een maand of twee, drie de hele nacht door. Ze eten zonder gejengel volledige maaltijden, inclusief groente. Ze schreeuwen niet in restaurants. En als men ergens op bezoek gaat, spelen de kinderen rustig met elkaar terwijl de volwassenen praten. Ook het moederschap is in Frankrijk een heel andere ervaring dan bij ons. De overbelaste moeder die geen tijd heeft voor zichzelf, bestaat niet. Franse moeders gaan ervan uit dat zelfs de beste ouders niet continu in dienst staan van hun kinderen en dat er geen enkele reden is om je daar schuldig over te voelen. Ze treden op met een jaloersmakend rustige autoriteit.
Het Franse ouderschap zou natuurlijk niet veel waard zijn als het vreugdeloze kinderen produceerde. Maar Franse kinderen zijn net zo levendig, creatief en onderzoekend als die van ons. Ze zijn alleen veel beter opgevoed en hebben meer zelfbeheersing. Ze hoeven niet 24 uur per dag vermaakt te worden en ontdekken de wereld in hun eigen tempo.
Wat zijn de geheimen van dit land vol goede slapertjes, gourmet-etertjes en hun ontspannen ouders? Met een notitieboekje in haar luiertas ging Pamela Druckerman, voormalig verslaggever voor The Wall Street Journal, op onderzoek uit. Ze ontdekt dat Franse ouders extreem streng zijn wat betreft sommige zaken, en opvallend toegeeflijk wat betreft andere. En ze realiseert zich dat een andere ouderschapsfilosofie je nog niet tot een ander soort ouder maakt. Dat vraagt een heel andere kijk op wat een kind eigenlijk is.
Recensie(s)
Hoe kan het dat Franse kinderen zo goed luisteren, dat ze al van jongs af aan doorslapen en dat ze met gemak een viergangendiner aankunnen? Hoe kan het dat Franse ouders ook nog tijd hebben voor een eigen leven? De ik-figuur, als Amerikaanse in Frankrijk wonend en in het dagelijks leven journaliste, moeder en partner, gaat (letterlijk) op onderzoek uit. Ze komt tot een aantal belangrijke antwoorden, die zelfs een plek in de Franse taal hebben: zoals cadre (grenzen stellen en vrij laten), attendre (leren wachten), équilibre (balans; een deel van je leven, het ouderschap, overheerst niet de andere delen) en bonjour, au revoir (twee van de vier ‘magische’ woorden). Als twee belangrijke pijlers noemt ze Rousseau (kaders) en Dolto (vanaf de geboorte begrijpen kinderen al taal, dus: communiceren!); aangevuld met een totaal andere kijk op wat een kind (een rationeel wezen) eigenlijk is. Of het nu over zwangerschap, bevallen, kinderopvang, eten in restaurants of een eigen leven gaat: de auteur deelt al haar (herkenbare) ervaringen met de nodige zelfspot en humor. Hierdoor wordt de toon nergens belerend en hoef je je dus niet schuldig te voelen als je (nog) niet de perfecte ouder bent.