Kennen Nederlanders de kinderen op de zwarte scholen in de grote steden eigenlijk wel? Kees Beekmans gaf ze tien jaar les. In zijn verhalen laat hij zien wie ze zijn, wat ze denken, hoe ze met elkaar omgaan, waarvan ze dromen. Zijn observaties zijn geschreven in een terughoudende, soms licht ironische stijl, waarachter de lezer een grote betrokkenheid voelt.
Maar Eén hand kan niet klapt is niet alleen een boek over lesgeven op een zwarte school. Het weerspiegelt een decennium waarin grote aantallen vluchtelingen (Iran, Irak, Bosnië) en migranten (Marokko, Turkije) Nederland binnenstroomden. Hun kinderen maakten de scholen ‘zwart’. Met deze kinderen, zijn leerlingen, praat Beekmans over Salman Rushdie en de fatwa, over het maagdenvlies, de ramadan, over de oorlog in Irak, en, uiteraard, over Nederland. Hij laat ze opstellen en recepten schrijven, maar ook strafwerk maken, neemt ze mee naar de markt, gaat met ze op schoolreisje en spreekt met hun ouders.
Kees Beekmans (1961) was journalist van de Volkskrant, werkt sinds tien jaar als docent Nederlandse op verschillende zwarte scholen, in het hoger voortgezet onderwijs, op het VMBO en nu op een praktijkschool. De verhalen van Kees Beekmans werden gepubliceerd in NRC Handelsblad, Trouw, Margriet en De Groene Amsterdammer. Hij won er de Zilveren Zebra (ASN Mediaprijs) mee.
Recensie(s)
In een groot aantal korte verhalen beschrijft de auteur zijn ervaringen als docent Nederlands met tieners van diverse nationaliteiten op twee ‘zwarte’ scholen in Amsterdam. Het betreft ervaringen die hij de afgelopen tien jaar heeft opgedaan; eerst in ‘schakelklassen’ met vluchtelingen en migranten die pas in Nederland zijn en de taal moeten leren, alvorens door te stromen naar VWO, HAVO of MAVO; vervolgens op het VMBO en de daaraan verbonden ‘praktijkschool’ (een niveau lager dan VMBO, met kinderen die al langer hier zijn en goed Nederlands spreken). Uit opstellen, ‘uitstuurformulieren’ en gesprekken (ook met ouders) komt een breed spectrum aan onderwerpen naar voren, zoals taalproblemen, cultuurverschillen, de islam, het huwelijk, seksualiteit, Irak, traumatisering en gezinsproblemen. Op luchtige toon en met humor, maar in trefzekere bewoordingen schetst de auteur een boeiend en genuanceerd beeld van de leefwereld van deze kinderen. Een aanrader voor iedereen die inzicht wil krijgen in de actuele problematiek van allochtone kinderen in de grote steden.
Description:
Kennen Nederlanders de kinderen op de zwarte scholen in de grote steden eigenlijk wel? Kees Beekmans gaf ze tien jaar les. In zijn verhalen laat hij zien wie ze zijn, wat ze denken, hoe ze met elkaar omgaan, waarvan ze dromen. Zijn observaties zijn geschreven in een terughoudende, soms licht ironische stijl, waarachter de lezer een grote betrokkenheid voelt.Maar Eén hand kan niet klapt is niet alleen een boek over lesgeven op een zwarte school. Het weerspiegelt een decennium waarin grote aantallen vluchtelingen (Iran, Irak, Bosnië) en migranten (Marokko, Turkije) Nederland binnenstroomden. Hun kinderen maakten de scholen ‘zwart’. Met deze kinderen, zijn leerlingen, praat Beekmans over Salman Rushdie en de fatwa, over het maagdenvlies, de ramadan, over de oorlog in Irak, en, uiteraard, over Nederland. Hij laat ze opstellen en recepten schrijven, maar ook strafwerk maken, neemt ze mee naar de markt, gaat met ze op schoolreisje en spreekt met hun ouders.
Kees Beekmans (1961) was journalist van de Volkskrant, werkt sinds tien jaar als docent Nederlandse op verschillende zwarte scholen, in het hoger voortgezet onderwijs, op het VMBO en nu op een praktijkschool. De verhalen van Kees Beekmans werden gepubliceerd in NRC Handelsblad, Trouw, Margriet en De Groene Amsterdammer. Hij won er de Zilveren Zebra (ASN Mediaprijs) mee.
Recensie(s)
In een groot aantal korte verhalen beschrijft de auteur zijn ervaringen als docent Nederlands met tieners van diverse nationaliteiten op twee ‘zwarte’ scholen in Amsterdam. Het betreft ervaringen die hij de afgelopen tien jaar heeft opgedaan; eerst in ‘schakelklassen’ met vluchtelingen en migranten die pas in Nederland zijn en de taal moeten leren, alvorens door te stromen naar VWO, HAVO of MAVO; vervolgens op het VMBO en de daaraan verbonden ‘praktijkschool’ (een niveau lager dan VMBO, met kinderen die al langer hier zijn en goed Nederlands spreken). Uit opstellen, ‘uitstuurformulieren’ en gesprekken (ook met ouders) komt een breed spectrum aan onderwerpen naar voren, zoals taalproblemen, cultuurverschillen, de islam, het huwelijk, seksualiteit, Irak, traumatisering en gezinsproblemen. Op luchtige toon en met humor, maar in trefzekere bewoordingen schetst de auteur een boeiend en genuanceerd beeld van de leefwereld van deze kinderen. Een aanrader voor iedereen die inzicht wil krijgen in de actuele problematiek van allochtone kinderen in de grote steden.