'Het was elf uur. Ik had alles gehad wat ik kon verdragen en meer dan dat... Ik stond op en liep de kamer uit. Ik nam de revolver uit de la van het tafeltje in de hal, het tafeltje met de grote bloemenvaas van Emily. Toen ging ik naar de bibliotheek. Zij lachte. Ik schoot haar neer zoals ze daar zat in de grote stoel..Dit is het begin van de in stukjes geknipte 'bekentenis', met gedeelten waarvan Anita Boutell elk hoofdstuk van haar boek laat voorafgaan. Ze deed daarmee een briljante vondst. Het is alsof ze haar lezers in vertrouwen neemt en zegt: 'Kijk, zo is het gegaan. U hoeft alleen nog maar te zeggen wie die bekentenis neergeschreven heeft. En dat is natuurlijk heel duidelijk.' Ja, voor de schrijfster misschien, voor de lezer echter zal het een heel zwaar karwei blijken - maar ook een prettig opwindende en spannende bezigheid. Want het boek van Anita Boutell wordt natuurlijk niet voor niets tot de klassieke thrillers gerekend. Het is het met uiterst raffinement opgezette verhaal van zes vrouwen, die elkaar niet kunnen luchten of zien, maar desondanks niet willen breken met de oude traditie die voorschrijft dat ze elk jaar in de derde week van juni in het stamhuis van de familie bijeenkomen. En op deze reünie ontwikkelt zich dan de tragedie die haar neerslag vindt in de ingenieuze 'bekentenis'. De dood heeft een verleden is een mystery-story van formaat. Een sterk boek van een begaafd schrijfster die met dit werk weer eens bewijst dat een thriller niet alleen lectuur, maar ook literatuur kan zijn.