Na zijn ontslag ging Hugo Barbas als pelgrim naar Santiago.
Hij begon zijn "pelgrimstocht" in Nederland op het Pelgrimspad van de ANWB. Dit "Pelgrimspad" is echter geen historische pelgrimsroute maar een moderne LAW (Lange Afstands Wandelweg); kleine vergissing.

Daarna ging hij met de trein naar Le Puy-en-Velay en liep over de Via Podiensis en de Camino Francés naar Santiago.

Dank zij zijn uitstekende kennis van het Portugees, het Frans en - in mindere mate - van het Spaans was hij, in tegenstelling tot veel hedendaagse pelgrims, makkelijk in staat om contact te maken met de locale bevolking.
Toch verliep de tocht niet helemaal zonder doornen: aan de grens van Gallicië wordt hij geveld door koorts en heeft hij een week nodig vooraleer hij weer voldoende fit is om verder te gaan.

Hij eindigt zijn verslag met: "Maak ik morgen weer zo'n tocht? Zeker niet. Dit was uniek. Het was de beste beslissing die ik ooit heb genomen en het mooiste wat ik ooit heb gedaan". Een hartekreet die menig ex-pelgrim bekend in de oren zal klinken.