Wie de
roemruchte jaren vijftig bewust heeft meegemaakt, kent Willem Parel. Elke
zaterdagavond knetterde zijn stem uit de radio. Plotseling was hij uit de lucht
komen vallen, op de avond van de tiende oktober 1953. Een blozende man van om
en nabij de veertig, met een pet op, gestreept overhemd, opgerolde mouwen, dat
wil zeggen: iedereen maakte zijn voorstelling van Willem, het was radio, hoe
hij eruitzag maakte je zelf uit. Het enige houvast was zijn stem. Willem sprak
door zijn neus, een sterk snerpend en tegelijk zangerig geluid met iets dat
moest doorgaan voor plat-jordanees, maar dat in werkelijkheid een ratjetoe was
van allerlei regionale en lokale accenten, ooit door Parel 'Hoog
Paarlemmerdijks’ genoemd. Hij had kreten als Niet op reageren, Lena en Malle Eppie en Waaaterverf en de S. P.
van de O. (de seksuele problemen van de orgelman). Met een perfecte
'timing’ vertolkte Wim Sonneveld de rol van Willem Parel, speelde hij de
teksten van Eli Asser.
De schrijver heeft alle verhalen kunnen achterhalen.(Noot van de
bewerker: in het voorwoord geeft Eli Asser aan dat hij 31 van de 38 verhalen
heeft kunnen terugvinden) Samen geven
zij een prachtig nostalgisch beeld van Nederland in de jaren vijftig, gezien
door de grote verwonderde ogen van Willem Parel, die met zijn orgel door 'Groot
Mokum' trok. De 'Dame van de Apollolaan’ die hem uitnodigde voor een
rondvluchtje boven het dichtgevroren IJsselmeer was voor hem net zo’n
verbijsterende ervaring als zijn eerste kennismaking met de Nederlandse Opera.
Zijn moeilijke voeten, zijn 'sjans' in een nachtclub op het Thorbeckeplein,
zijn nicotineverslaving en de daaruit voortvloeiende wanhopige pogingen om te
stoppen met roken, al die particuliere besognes van de orgelman, leidden hem
niet af van zijn opwinding over het 'brandende probleem van onze nationale
voetballerij’ of de plannen van commissaris Kaasjager om de grachten te dempen.
De Stem van de Maestro is verstomd. In het bandenarchief van de
omroep is Willem Parel uitgewist. Zelfs de teksten in Assers ordner zijn
verbleekt. Maar dit boek bewijst het. Willem Parel is nooit uit ons land
verdwenen. Hij bestaat nog steeds, is 32 jaar oud, draait het orgelwiel
consequent met de hand, heeft last van zijn voeten en draagt een pet. Een
typisch gezelligheidsmens. Een gróót verteller en een begaafd fantast. 31
Verhalen van een gezellige, kribbige, humoristische man.
Description:
Wie de roemruchte jaren vijftig bewust heeft meegemaakt, kent Willem Parel. Elke zaterdagavond knetterde zijn stem uit de radio. Plotseling was hij uit de lucht komen vallen, op de avond van de tiende oktober 1953. Een blozende man van om en nabij de veertig, met een pet op, gestreept overhemd, opgerolde mouwen, dat wil zeggen: iedereen maakte zijn voorstelling van Willem, het was radio, hoe hij eruitzag maakte je zelf uit. Het enige houvast was zijn stem. Willem sprak door zijn neus, een sterk snerpend en tegelijk zangerig geluid met iets dat moest doorgaan voor plat-jordanees, maar dat in werkelijkheid een ratjetoe was van allerlei regionale en lokale accenten, ooit door Parel 'Hoog Paarlemmerdijks’ genoemd. Hij had kreten als Niet op reageren, Lena en Malle Eppie en Waaaterverf en de S. P. van de O. (de seksuele problemen van de orgelman). Met een perfecte 'timing’ vertolkte Wim Sonneveld de rol van Willem Parel, speelde hij de teksten van Eli Asser.
De schrijver heeft alle verhalen kunnen achterhalen.(Noot van de bewerker: in het voorwoord geeft Eli Asser aan dat hij 31 van de 38 verhalen heeft kunnen terugvinden) Samen geven zij een prachtig nostalgisch beeld van Nederland in de jaren vijftig, gezien door de grote verwonderde ogen van Willem Parel, die met zijn orgel door 'Groot Mokum' trok. De 'Dame van de Apollolaan’ die hem uitnodigde voor een rondvluchtje boven het dichtgevroren IJsselmeer was voor hem net zo’n verbijsterende ervaring als zijn eerste kennismaking met de Nederlandse Opera. Zijn moeilijke voeten, zijn 'sjans' in een nachtclub op het Thorbeckeplein, zijn nicotineverslaving en de daaruit voortvloeiende wanhopige pogingen om te stoppen met roken, al die particuliere besognes van de orgelman, leidden hem niet af van zijn opwinding over het 'brandende probleem van onze nationale voetballerij’ of de plannen van commissaris Kaasjager om de grachten te dempen.
De Stem van de Maestro is verstomd. In het bandenarchief van de omroep is Willem Parel uitgewist. Zelfs de teksten in Assers ordner zijn verbleekt. Maar dit boek bewijst het. Willem Parel is nooit uit ons land verdwenen. Hij bestaat nog steeds, is 32 jaar oud, draait het orgelwiel consequent met de hand, heeft last van zijn voeten en draagt een pet. Een typisch gezelligheidsmens. Een gróót verteller en een begaafd fantast. 31 Verhalen van een gezellige, kribbige, humoristische man.