Onverstoorbaar bleef de Saint naast haar lopen. ‘Misschien ben ik alleen maar eenzaam,’ zei hij. ‘Hebt u in uw hart geen zwak plekje voor kunstminnaars die hier op bezoek komen?’
‘Daar zijn barmeisjes voor,’ antwoordde ze droogjes. ‘Ik laat u nu in de steek. Daar staat mijn auto.’
Ze stonden voor een nauwe straat met eenrichtingsverkeer waar, tegen alle regels in, een zwarte Mercedes geparkeerd stond met zijn neus naar het andere eind van de straat. Door de achterruit kon Simon de pet van een chauffeur zien.
‘Nou,’ zei hij tegen haar, ‘één ding hebben we in elk geval gemeen. We schijnen elkaar geen van beiden erg aardig te vinden.’ Even dacht hij dat ze zou gaan glimlachen, maar toen knikte ze, zei: ‘Bonjour’ en liep naar de Mercedes.
‘Au revoir,’ zei de Saint.
Hij bleef haar staan nakijken tot ze bij de wagen was en wilde toen teruggaan naar Legrand’s Kunstgalerie. Maar hij had nauwelijks rechtsomkeert gemaakt toen hij een korte, doordringende kreet hoorde, die echter bijna verloren ging in het verkeerslawaai. Hij draaide zich bliksemsnel om en zag nog net dat mademoiselle Lambrini in de zwarte Mercedes getrokken werd.