'Kinders, zo noemde Ma ons, de kinderen' schrijft Eric de Kuyper in dit boek, waarin hij met de kleine Olivia en haar broertje Victor aan de hand door de wereld van het kind meandert. Net als de oude, eigenzinnige kinderloze oom in het kinderboek van Frances Hodgson Burnett, Little Lord Fauntleroy krijgt hij ongevraagd een paar 'kinders' toegewezen. Voor hen zorgend ziet hij zich met de ouderlijk verantwoordelijkheid geconfronteerd. De omgang met de kinderen roept in hem het kind wakker dat hij zelf eens was, en inspireert hem tegelijk tot overpeinzingen over het kind en zijn precaire positie in de wereld van de volwassenen, over het spel en over wat het kind ons leert. 'Kinders stellen onverbiddelijk dingen aan de orde die je zelf allang als onwrikbare waarhedenbeschouwt.'

Recensie(s)

NBD|Biblion recensie

Zoals de oude rijke oom in 'Little Lord Fauntleroy' kreeg de bekende Vlaamse schrijver (1942) ongevraagd de zorg voor enkele kleine kinderen toegewezen: Olivia en later haar broertje Victor. Dat levert verrassende observaties op over het doen en laten van kinderen, maar vooral interessante en diepgaande beschouwingen over kinderen vroeger en nu, met name de vroegere omgang van volwassenen met kinderen. Vooral herinneringen aan zijn moeder - 'zij was onverbiddelijk zichzelf!' - getuigen van respect en bewondering. Angst, ontroering, vrees en vertedering zijn gevoelens die kinderen oproepen. Dat brengt de auteur tot ingenieuze, historisch gefundeerde beschouwingen over hoe mensen vroeger met kinderen omgingen, hoe die omgang is gewijzigd en wat allerlei moderne verschijnselen teweeg brengen. De voorliefde van de auteur voor en zijn kennis van film maken uitstapjes in die wereld mogelijk, maar ook filosofische bespiegelingen over de Victoriaanse tijd, de invloed van Freud en vooral de andere opvattingen over het gezin. Fraaie en gedurfde uitspraken sieren deze puntige notities van een oom die de wereld van het kind koesterend en kritisch observeert. Normale druk. (Biblion recensie, Dr. Th. Hoogbergen.)