Commissaris Carpentier doet wat alle gepensioneerden doen: in alle rust een eindje kuieren, onder meer met zijn vriend Maurice Mendelsohn en met zijn hondje Watson. Uitgerekend tijdens zo'n wandeling op het Antwerpse kerkhof Schoonselhof komt zijn terriër aandraven met iets griezeligs in zijn muil. 'Auris externa,' zegt dokter Mendelsohn, 'voor de lager opgeleiden: een mensenoor!'
Commissaris Leo Dewit, die in allerijl is opgebeld door zijn vroegere baas, staat even later voor een onbekend lijk. Een half vergane heer is slordig neergekwakt op een vervallen grafkapel. Het enige spoor is een aangebroken pakje Marlboro met een boekje lucifers waarop de opdruk van een café in Bosnië-Herzegovina staat. Dat is geen toeval, want de kogel in de lever komt uit een Joegoslavisch geweer.
'Verdomme,' bromt commissaris Dewit. 'Joegoslavië, groot banditisme, federale parketten... kunnen we nu eens nooit een gewone domme moord op ons bordje krijgen!'
Crimezone.nl
Dodenakker is voor mij een van die boeken waar ik moeite mee heb er een goede recensie van te schrijven. Enerzijds ben ik niet buiten mezelf van enthousiasme, anderzijds is het boek beslist niet slecht. Ik heb eerder het gevoel dat Piet Teigeler mij niet in alle opzichten in het verhaal weet te trekken. Ligt dit aan mij?
Deze roman gaat over de vondst van het lijk van een onbekende man, op de begraafplaats Schoonselhof te Antwerpen. Commissaris Carpentier doet deze vondst, of eigenlijk zijn hondje Watson. Maar wie is de onbekende man? Omdat Carpentier min of meer gepensioneerd is, wordt de zaak onderzocht door commissaris Leo Dewit. Carpentier kan het overigens niet laten zich ermee te bemoeien. Geleidelijk wordt dan duidelijk wie de onbekende is. Dit is een interessant aspect van het boek, net als de liefdesbrieven waarmee elk hoofdstuk begint. Ook valt er wat te lachen om Watson, wiens aanwezigheid als een rode draad door het boek te vinden is.
Deze politieroman is het zoveelste deel van een serie over Carpentier & Dewit. Ik denk dat dit enigzins verklaart waarom ik niet kapot ben van het boek. De vaste lezer zal ongetwijfeld veel elementen uit Dodenakker herkennen. Dit geldt niet voor mij. Dodenakker is een kennismaking met het oeuvre van Teigeler én met de vaste personages van deze serie en hun onderlinge verhoudingen. Juist wat dat laatste betreft, heb ik soms moeite het verhaal te volgen. Voor mijn gevoel lijken een aantal personages op elkaar, wat waarschijnlijk komt omdat ik ze niet vanuit eerdere boeken ken. Soms zijn er afkortingen die mij onbekend zijn. Wat kan ik dus over dit boek zeggen? Laat ik me bescheiden opstellen: Misschien ligt het gewoon aan mij!
Description:
Commissaris Carpentier doet wat alle gepensioneerden doen: in alle rust een eindje kuieren, onder meer met zijn vriend Maurice Mendelsohn en met zijn hondje Watson. Uitgerekend tijdens zo'n wandeling op het Antwerpse kerkhof Schoonselhof komt zijn terriër aandraven met iets griezeligs in zijn muil. 'Auris externa,' zegt dokter Mendelsohn, 'voor de lager opgeleiden: een mensenoor!'
Commissaris Leo Dewit, die in allerijl is opgebeld door zijn vroegere baas, staat even later voor een onbekend lijk. Een half vergane heer is slordig neergekwakt op een vervallen grafkapel. Het enige spoor is een aangebroken pakje Marlboro met een boekje lucifers waarop de opdruk van een café in Bosnië-Herzegovina staat. Dat is geen toeval, want de kogel in de lever komt uit een Joegoslavisch geweer.
'Verdomme,' bromt commissaris Dewit. 'Joegoslavië, groot banditisme, federale parketten... kunnen we nu eens nooit een gewone domme moord op ons bordje krijgen!'
Crimezone.nl
Dodenakker is voor mij een van die boeken waar ik moeite mee heb er een goede recensie van te schrijven. Enerzijds ben ik niet buiten mezelf van enthousiasme, anderzijds is het boek beslist niet slecht. Ik heb eerder het gevoel dat Piet Teigeler mij niet in alle opzichten in het verhaal weet te trekken. Ligt dit aan mij?
Deze roman gaat over de vondst van het lijk van een onbekende man, op de begraafplaats Schoonselhof te Antwerpen. Commissaris Carpentier doet deze vondst, of eigenlijk zijn hondje Watson. Maar wie is de onbekende man? Omdat Carpentier min of meer gepensioneerd is, wordt de zaak onderzocht door commissaris Leo Dewit. Carpentier kan het overigens niet laten zich ermee te bemoeien. Geleidelijk wordt dan duidelijk wie de onbekende is. Dit is een interessant aspect van het boek, net als de liefdesbrieven waarmee elk hoofdstuk begint. Ook valt er wat te lachen om Watson, wiens aanwezigheid als een rode draad door het boek te vinden is.
Deze politieroman is het zoveelste deel van een serie over Carpentier & Dewit. Ik denk dat dit enigzins verklaart waarom ik niet kapot ben van het boek. De vaste lezer zal ongetwijfeld veel elementen uit Dodenakker herkennen. Dit geldt niet voor mij. Dodenakker is een kennismaking met het oeuvre van Teigeler én met de vaste personages van deze serie en hun onderlinge verhoudingen. Juist wat dat laatste betreft, heb ik soms moeite het verhaal te volgen. Voor mijn gevoel lijken een aantal personages op elkaar, wat waarschijnlijk komt omdat ik ze niet vanuit eerdere boeken ken. Soms zijn er afkortingen die mij onbekend zijn. Wat kan ik dus over dit boek zeggen? Laat ik me bescheiden opstellen: Misschien ligt het gewoon aan mij!
Beoordeling: 2 sterren
(Bron: Crimezone.nl)
(source: Bol.com)