In Parijs, waar men in 1832 van tijd tot tijd nog barricades opwerpt, wordt opschudding veroorzaakt door de schandalen van een nieuwe literaire school: de romantiek.
In Angoulême heerst echter nog stilte. Maar op een dag in de lente van 1832 keert Flora, dochter van adellijke emigranten, geboren en opgevoed in Engeland, en daar ook gehuwd en in kort tijdsbestek wees en weduwe geworden, naar Jarnac en het ouderlijk kasteel Margelasse terug. Nog niemand in de regio heeft haar gezien, als Nicolas Lomont, dertig jaar oud en notaris, te paard naar Margelasse gaat.
Het verhaal begint als een kalme liefdeshistorie, maar ontspint zich spoedig tot een geruchtmakend drama, vol woede, hartstocht, wellust en losbandigheid.
De geschiedenis wordt verteld door Nicolas, dertig jaar later, als hij oud en eenzaam is. Hij heeft niet veel met literatuur op en weet eigenlijk niet wat hem ertoe drijft een schrift te nemen en de woorden te schrijven:
’Als eens een lezer deze bladzijden ontdekt….’ Hij gaat voort, Nicolas Lomont, en ofschoon hij meermalen besluit ermee op te houden en zijn cahier in het vuur te werpen, laat het hem niet los: hij zal alles zeggen.
Zoals men gegrepen wordt door het heftige, ongewone, vervoerende verhaal op zich, zo raakt men in de ban van het wonder: een oude notaris uit de provincie die iedere avond iets meer verandert in een schrijver, eerst nog gematigd en klassiek, maar steeds vuriger en lyrischer..., in één woord romantischer.