‘Daarnaartoe.’ Ze keek waarnaar met het mes werd gewezen. Het bed. Ze schudde haar hoofd. ‘Nee. Nee, alsjeblieft.’ Maar voor ze het wist raakte de punt van het scherpe metaal haar huid. ‘Eén kleine beweging is genoeg om jou voor de rest van je leven te verminken. Wil je dat soms?’ ‘Nee,’ wist ze eruit te krijgen. ‘Nee, alsjeblieft.’ ‘Nou dan. Naar het bed en lief gaan liggen.’ De deur stond nog altijd op een kier. Ze bad dat er iemand langs zou lopen, maar er was alleen maar stilte om hen heen. ‘Ik tel tot drie en dan sta je op. Eén, twee…’ Verminken, niet vermoorden, was alles wat ze dacht. Ze zou hier niet sterven, ze mócht hier niet sterven. Of was dit alleen deel van het spel? Wat was de bedoeling hiervan? Met loden benen liep ze naar het bed, het matras zakte door onder haar billen. ‘Liggen.’ ‘Alsjeblieft,’ probeerde ze nog een keer. Een duistere blik volgde. Haat? Psychose? Jaloezie? ‘Ieder mens heeft iemand nodig, wist je dat?’