Deze novelle is, zoals Van Reens meeste werk van de laatste jaren, onverbloemd autobiografisch. Ze bevat de geschiedenis van een 16-jarige jongen, die in 1957 tijdens de zomervakantie verblijft in een vakantiekolonie om op te knappen van een longontsteking. Tijdens dat verblijf raakt hij bevriend met enkele lotgenoten en vat hij liefde op voor het ten dode opgeschreven meisje Gemma, met wie hij echt kan praten over romans en gedichten. Zij echter is onzeker over haar lesbische gevoelens. Deze vakantie verandert hem totaal. Het verhaal is geschreven in de stijl die kenmerkend is voor Van Reen: korte zinnen, simpele woorden, steeds regels wit tussen zeer kort vertelde gebeurtenissen. De auteur balanceert, mede door gebruik van clichés, op de rand van het sentimentele, maar door zijn bondigheid is het een goed boekje geworden.
Description:
(Biblion recensie, Nel van der Heijden-Rogier.)