Wij drieën is het verhaal van Julia Blackburn, haar vader Thomas en haar moeder Rosalie. Thomas is een dichter en een alcoholist, Rosalie een flirtzieke kunstenares. Rosalie beschouwt Julia als haar vertrouwelinge, maar dat verandert als Rosalie van Thomas scheidt en huurders in huis neemt, altijd mannen, altijd mogelijke sekspartners. Wanneer een van de huurders een affaire krijgt met Julia, lijkt de relatie tussen moeder en dochter voorgoed verstoord. Tot het voorjaar van 1999. Dan krijgt Rosalie te horen dat ze aan leukemie lijdt en ze besluit haar laatste levensjaar met haar dochter door te brengen. Eindelijk zijn ze in staat elkaar de waarheid te zeggen.
De geliefde en veelgeprezen auteur Julia Blackburn heeft met Wij drieën het onmogelijke voor elkaar gekregen: ze beschrijft een traumatische, schokkende jeugd op een lichte, vaak geestige toon. Het resultaat is een pijnlijk eerlijk, maar ook hoopgevend boek over een verloren jeugd.
NBD|Biblion recensie
Dit zijn de herinneringen van een Britse vrouw aan haar traumatische jeugd als enig kind van artistieke ouders die elkaar in de weg zaten. Haar ouders trouwden in 1945 en waren eerst dol op elkaar. Vader, dichter Thomas Blackburn, was verslaafd aan alcohol en barbituraten en zocht na de geboorte van zijn dochter in 1948 zijn heil bij andere vrouwen. Haar moeder, schilderes Rosalie de Meric, was zeer egocentrisch en geobsedeerd door seks. Na de scheiding in 1962 ging moeder kamers verhuren aan mannen die vaak ook minnaars werden. Zij beschouwde tienerdochter Julia dan als rivale. Julia plaatst deze kroniek in de context van een in 1999 aan leukemie stervende moeder; vader overleed al in 1977. De Britse (1948) schrijft goede romans, maar haar non-fictieboeken trekken de meeste aandacht. Dat geldt ook voor deze zeer indringende, goed vertaalde kroniek, die uitgebreid en goed is besproken door belangrijke Engelstalige kranten. Ze beschrijft eerlijk en moedig, maar ook met begrip hoe de situatie kon ontstaan en welke gevolgen dat voor haar had.
Description:
Wij drieën is het verhaal van Julia Blackburn, haar vader Thomas en haar moeder Rosalie. Thomas is een dichter en een alcoholist, Rosalie een flirtzieke kunstenares. Rosalie beschouwt Julia als haar vertrouwelinge, maar dat verandert als Rosalie van Thomas scheidt en huurders in huis neemt, altijd mannen, altijd mogelijke sekspartners. Wanneer een van de huurders een affaire krijgt met Julia, lijkt de relatie tussen moeder en dochter voorgoed verstoord. Tot het voorjaar van 1999. Dan krijgt Rosalie te horen dat ze aan leukemie lijdt en ze besluit haar laatste levensjaar met haar dochter door te brengen. Eindelijk zijn ze in staat elkaar de waarheid te zeggen.
De geliefde en veelgeprezen auteur Julia Blackburn heeft met Wij drieën het onmogelijke voor elkaar gekregen: ze beschrijft een traumatische, schokkende jeugd op een lichte, vaak geestige toon. Het resultaat is een pijnlijk eerlijk, maar ook hoopgevend boek over een verloren jeugd.
NBD|Biblion recensie
Dit zijn de herinneringen van een Britse vrouw aan haar traumatische jeugd als enig kind van artistieke ouders die elkaar in de weg zaten. Haar ouders trouwden in 1945 en waren eerst dol op elkaar. Vader, dichter Thomas Blackburn, was verslaafd aan alcohol en barbituraten en zocht na de geboorte van zijn dochter in 1948 zijn heil bij andere vrouwen. Haar moeder, schilderes Rosalie de Meric, was zeer egocentrisch en geobsedeerd door seks. Na de scheiding in 1962 ging moeder kamers verhuren aan mannen die vaak ook minnaars werden. Zij beschouwde tienerdochter Julia dan als rivale. Julia plaatst deze kroniek in de context van een in 1999 aan leukemie stervende moeder; vader overleed al in 1977. De Britse (1948) schrijft goede romans, maar haar non-fictieboeken trekken de meeste aandacht. Dat geldt ook voor deze zeer indringende, goed vertaalde kroniek, die uitgebreid en goed is besproken door belangrijke Engelstalige kranten. Ze beschrijft eerlijk en moedig, maar ook met begrip hoe de situatie kon ontstaan en welke gevolgen dat voor haar had.