Twee jonge mensen, Asle en zijn geliefde Alida, dwalen door een Noors kustplaatsje. Het is laat in de herfst, het is koud, en Alida is hoogzwanger. Nergens krijgen ze onderdak en hun vertwijfeling wordt steeds groter. Ze denken terug aan betere tijden, toen ze elkaar leerden kennen en bij de eerste aanblik wisten dat ze voor elkaar waren voorbestemd, maar er zijn ook herinneringen aan treurige en donkere ogenblikken.
· · · De melancholische geschiedenis van Asle en Alida komt tot leven door de melodieuze eenvoud van de taal. Slapeloos lezen is een belevenis zonder weerga. Men kan zich niet onttrekken aan de suggestiviteit van Fosse’s proza, de bijbelse kracht ervan.

Recensie(s)
Deze Noorse auteur schrijft toneelstukken, poezie en proza. Dit is zijn tweede prozawerk dat in het Nederlands is verschenen. Door eenvoudige bewoordingen en in elkaar overlopende zinnen, en een minimum aan leestekens roept het lezen van deze novelle de associatie op van kijken naar een toneelstuk. We zien de hoofdpersonen Asle en Alida, twee 17-jarigen, die door de straten van de Noorse kustplaats Bergen zwerven, op zoek naar onderdak. Overal worden ze afgewezen, waarschijnlijk omdat Alida minderjarig en hoogzwanger is (ze doen denken aan Jozef en Maria). In droomtoestanden komen hun eigen verdwenen ouders tot leven: Asle is wees en Alida is een ongewenst kind, die haar vader voor het laatst zag toen ze drie was. De twee hebben elkaar ontmoet op een bruiloft, waar Alida zich door Asles vioolspel liet betoveren. Tussendoor vertelt de Noorse auteur (1959) hoe ze dakloos werden door uit een onmogelijk bestaan te vluchten. Een kort, aangrijpend verhaal over geboorte en dood, zorg en gemis: thema’s die de auteur steeds opnieuw bezighouden.