Zoals Umberto Eco in zijn wereldsucces De naam van de roos de Middeleeuwen tot leven wekte, voert hij ons hier op magistrale wijze binnen in de zeventiende eeuw, het tijdperk van de barok, van kuiperijen en machinaties die verhuld worden door wellevendheid en galanterie. Het tijdperk ook waarin de eerste moderne wetenschappelijke ontdekkingen nog hand in hand gingen met de fantasie en de speculaties van eerdere eeuwen, waarin geleerde verhandelingen nauwelijks te onderscheiden waren van romans, en uitvinders meer geleid werden door wat mogelijk zou moeten zijn dan door wat mogelijk was.
In Het eiland van de vorige dag is de meesterhand van Eco onmiskenbaar aanwezig. Het is een meeslepende avonturenroman, een kruising tussen Robinson Crusoe, Muiterij op de Bounty en De drie musketiers, vol onbeantwoorde liefde en jaloezie, tegenslagen en redding, spionage en suspense. En Eco zou Eco niet zijn als hij er niet op onnavolgbare wijze in was geslaagd deze avonturenroman te situeren in het overweldigende historische decor van het zeventiende-eeuwse Europa.
'Als ik nu zou worden verbannen naar een onbewoond eiland en slechts één boek mee mocht nemen, dan zou dat Het eiland van de vorige dag zijn.' HET PAROOL
NBD|Biblion recensie
Opnieuw blijkt Eco geest- en fantasierijk, zowel in het verhaal als in zijn ingenieuze astronomische, fysische, theologische en filosofische beschouwingen, bijv. over zijn en niet-zijn en in zijn 'uitleg' waar het water van de zondvloed vandaan kwam. Centraal staan het zoeken door hoofdfiguur Roberto naar de 180e meridiaan in 1643 en diens petrarcistisch beleefde liefde voor een onbereikbare schone. Terwijl Roberto een dubbelganger-broer creëert die hem tot in de liefde toe kwaadaardig beconcurreert, ontplooit hij zich tevens tot alter ego van Eco: geleidelijk en tijdelijk neemt hij de auteursrol over. Spits speelt Eco met begrippen als ruimte en tijd: vandaag aan de westkant van het Salomonseiland waar Roberto op uitziet, is aan de oostzijde gisteren; dus was bijv. Judas op Goede Vrijdag hier van west naar oost gegaan, dan had hij Christus' dood, en daarmee de Verlossing, kunnen voorkomen. Met zijn brede inzicht in het zeventiende-eeuwse denken en fenomenale vertelvermogen schiep Eco opnieuw een romanesk monument dat intellectueel geschoolde lezers zal boeien. Paperbackeditie, kleine druk. (Biblion recensie, J. Kleisen.) (source: Bol.com)
Description:
Zoals Umberto Eco in zijn wereldsucces De naam van de roos de Middeleeuwen tot leven wekte, voert hij ons hier op magistrale wijze binnen in de zeventiende eeuw, het tijdperk van de barok, van kuiperijen en machinaties die verhuld worden door wellevendheid en galanterie. Het tijdperk ook waarin de eerste moderne wetenschappelijke ontdekkingen nog hand in hand gingen met de fantasie en de speculaties van eerdere eeuwen, waarin geleerde verhandelingen nauwelijks te onderscheiden waren van romans, en uitvinders meer geleid werden door wat mogelijk zou moeten zijn dan door wat mogelijk was.
In Het eiland van de vorige dag is de meesterhand van Eco onmiskenbaar aanwezig. Het is een meeslepende avonturenroman, een kruising tussen Robinson Crusoe, Muiterij op de Bounty en De drie musketiers, vol onbeantwoorde liefde en jaloezie, tegenslagen en redding, spionage en suspense. En Eco zou Eco niet zijn als hij er niet op onnavolgbare wijze in was geslaagd deze avonturenroman te situeren in het overweldigende historische decor van het zeventiende-eeuwse Europa.
'Als ik nu zou worden verbannen naar een onbewoond eiland en slechts één boek mee mocht nemen, dan zou dat Het eiland van de vorige dag zijn.' HET PAROOL
NBD|Biblion recensie
Opnieuw blijkt Eco geest- en fantasierijk, zowel in het verhaal als in zijn ingenieuze astronomische, fysische, theologische en filosofische beschouwingen, bijv. over zijn en niet-zijn en in zijn 'uitleg' waar het water van de zondvloed vandaan kwam. Centraal staan het zoeken door hoofdfiguur Roberto naar de 180e meridiaan in 1643 en diens petrarcistisch beleefde liefde voor een onbereikbare schone. Terwijl Roberto een dubbelganger-broer creëert die hem tot in de liefde toe kwaadaardig beconcurreert, ontplooit hij zich tevens tot alter ego van Eco: geleidelijk en tijdelijk neemt hij de auteursrol over. Spits speelt Eco met begrippen als ruimte en tijd: vandaag aan de westkant van het Salomonseiland waar Roberto op uitziet, is aan de oostzijde gisteren; dus was bijv. Judas op Goede Vrijdag hier van west naar oost gegaan, dan had hij Christus' dood, en daarmee de Verlossing, kunnen voorkomen. Met zijn brede inzicht in het zeventiende-eeuwse denken en fenomenale vertelvermogen schiep Eco opnieuw een romanesk monument dat intellectueel geschoolde lezers zal boeien. Paperbackeditie, kleine druk.
(Biblion recensie, J. Kleisen.)
(source: Bol.com)