Wanneer de teer beminde gade van de vijfde earl van Ickenham het prijzenswaardige plan opvat een paar weken naar Spanje te verdwijnen, krijgt de earl zelf, alias oom Fred, opnieuw de gelegenheid zijn explosief temperament uit te leven en met kwistige hand bij te dragen tot de verdere verbreiding van de liefde en de genegenheid onder de mensen. Zoals het meestal is met dergelijke charitatieve strevingen, komen er heel wat neven, nichten en oude schoolvrienden danig mee in de knel. Maar oom Fred is een optimist van het onverwoestbare genre die alle pijnlijke situaties met een glimlach weet te ontwarren. Het kostelijke van Wodehouse is dat hij in de camouflage van zijn feodale psychologie precies de spijker op zijn kop weet te slaan en zijn talloze lezers amuseert door hun de spiegel van zichzelf voor te houden. Het is een weldadig ongevaarlijke gelegenheid voor iedere lezer om zich voor de mal te houden, zonder dat hij er onmiddellijk consequenties voor zichzelf uit behoeft te trekken. Maar die consequenties zijn er wel degelijk en het geheim van Wodehouse’s genie is juist dat hij er een ontspannend verhaal van weet te maken, dat zowel bij de kachel als tijdens het zonnebaden het mensdom van alle tongen en talen de tijd helpt doden. Om het met een variatie op een oeroud mopje van Multatuli te zeggen: Wodehouse is een schone zaak en schenkt het mensdom veel vermaak.